VII w. [ekspansja Islamu] (16 окт 600 г. – 7 янв 700 г.)
Описание:
Podczas gdy na zachodzie panowany stosunkowo spokojne czasy (nie biorąc pod uwagę samego dość władczego Bizancjum), Bizancjum funkcjonowało w obliczu stałego zagrożenia ze strony Awarów, Persów i Arabów. Zwycięska obrona Konstantynopola przed najeźdzcami stanowiła podstawę dalszego rozwoju Europy (zespalania się kultury germańskiej, rzymskiej i greckiej). Jednak w ręce Arabów dostały się Palestyna, Egipt i Północna Afryka. Skutkiem koncentrowania się bizantyjskiej polityki na narastającym zagrożeniu na wschodzie, była zwiększjąca się samodzielność Zachodu. Pomimo, że papież był właściwie podwładnym Konstantynopola, to jednak bardziej był zależny od dobrych kontaktów z Frankami i Longobardami. Polityczne decyzje podejmowane przez papieża były wprawdzie postrzegane przez Bizancjum z nieufnością, jednak umozliwiały Kościołowi na Zachodzie rozwój i umocnianie życia wewnętrznego.
Teologiczna debata nadal krązyła wokół kwestii, w jaki sposób należy wyobrazić sobie ludzką i boską naturę w osobie Chrystusa. Ważną rolę w tym sporze odgrywała rywalizacja pomiędzy pojedyńczymi osobami oraz pomiędzy patriarchami. Dla cesarza jedność w wierze stanowi główny element prowadzonej przez nich polityki wewnętrznej, wobec czego dokładają oni wszelkich starań, aby wymuszać ją z jeszcze większą bezwzględnością niż wcześniej. Podczas gdy na Wschodzie ofensywa Arabów skupia uwagę i jednoczy siły na zachodzie Kościół w spokoju może zwrócić się ku wzmacnianiu swojej pozycji: następuje nawracanie Anglii, proces zakładania klasztorów na kontynencie przez mnichów irlandzkich przeżywa okres świetności, a postanowienia licznych narodowych synodów (przede wszystkim w Hiszpanii), regulują tryb życia kleru oraz sposób odprawiania liturgii i spełniania posługi duszpasterskiej. Daje się przy tym zauważyć, iż coraz więcej obszarów życia codziennego jest regulowana przepisami.
Добавлено на ленту времени:
HK
Дата:
