Sobór Watykański II (1 март 1962 г. – 1 март 1965 г.)
Описание:
- 1957 – pierwsze głosy w prasie sugerujące potrzebę zwołania soboru powszechnego
- 25 I 1959 – w bazylice większej św. Pawła za Murami papież zapowiada zwołanie soboru powszechnego i Synodu Diecezji Rzymskiej oraz rozpoczęcie prac nad rewizją Kodeksu Prawa Kanonicznego.
- 1959 – papież po raz pierwszy używa słowa „aggiornamento”, czyli „uwspółcześnienie, aktualizacja”, ale także „otwarcie się” Kościoła na sprawy współczesnego świata, na określenie głównego zadania, postawionego przed przyszłym Soborem.
- 25 XII 1961 – konstytucją apostolską „Humanae salutis” Ojciec Święty ostatecznie „zapowiada i zwołuje” Sobór, dopuszczając jednocześnie do udziału w nim także biskupów-sufraganów (pomocniczych). Papież oznajmia ponadto, że jako obserwatorzy wezmą w nim udział niekatolicy.
- 11 X 1962 (czwartek) – UROCZYSTE OTWARCIE SOBORU WATYKAŃSKIEGO II. W uroczystym otwarciu wzięło udział 2427 ojców soborowych, prawie ze wszystkich krajów świata. Ich liczba wahała się w następnych sesjach od 1694 do 2399. Żaden biskup nie mógł przybyć z Chińskiej Republiki Ludowej, Demokratycznej Republiki Wietnamu, Rumunii i Związku Radzieckiego.
- Inni uczestnicy: Teologowie (ponad 450), Obserwatorzy (siedmiu innych Kościołów prawosławnych, w tym patriarchatu moskiewskiego; Kościół anglikański, starokatolicy i dziewięć Kościołów protestanckich wyznaczyły swych obserwatorów do udziału jeszcze w pierwszej sesji. Liczba 31 wszystkich obserwatorów na niej wzrosła do 93 na ostatniej), dziennikarze, którzy działali poza aulą soborową.
- podczas trwania Soboru papież Paweł VI nawiązał bliskie stosunki z patriarchą
Konstantynopola Atenagorasem (5 XII 1965 zostały odwołane ekskomuniki z 1054 roku, co
znacznie w otwarło Kościoły na dialog ekumeniczny),
- zwiększyła się możliwość udziału świeckich w życiu Kościoła (laikat), wprowadzono dialog
pomiędzy tymi podmiotami,
- powołano Synod Biskupów jako organ doradczy papieża,
- utworzono sekretariaty ds. religii niechrześcijańskich i niewierzących,
- nowym nurtem, szczególnie praktykowanym przez Jana Pawła II była tzw. nowa
ewangelizacja, odnosząca się do działań misyjnych uznanych przez Sobór,
- nie wycofał łaciny, ani liturgii miejscowych
- to nie sobór tylko papież zmienił dużo w liturgii.
- Postanowienia soborowe wyrażone w
poszczególnych dokumentach
1. Konstytucja o liturgii świętej „Sacrosanctum Concilium” (4 XII 1963)
2. Dekret o środkach społecznego przekazu „Inter mirifica” (4 XII 1963)
3. Konstytucja dogmatyczna o Kościele „Lumen gentium” (21 XI 1964)
4. Dekret o katolickich Kościołach wschodnich „Orientalium Ecclesiarum” (21 XI 1964)
5. Dekret o ekumenizmie „Unitatis redintegratio” (21 XI 1964)
6. Dekret o pasterskich zadaniach biskupów w Kościele „Christus Dominus” (28 X 1965)
7. Dekret o przystosowanej do współczesności odnowie życia zakonnego „Perfectae caritatis” (28 X 1965)
8. Dekret o formacji kapłanów „Optatam totius” (28 X 1965)
9. Deklaracja o wychowaniu chrześcijańskim „Gravissimum educationis” (28 X 1965)
10. Deklaracja o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich „Nostra aetatae” (28 X 1965)
11. Konstytucja dogmatyczna o Objawieniu Bożym „Dei verbum” (18 XI 1965)
12. Dekret o apostolstwie świeckich „Apostolicam actuositatem” (18 XI 1965)
13. Deklaracja o wolności religijnej „Dignitatis humanae” (7 grudnia 1965)
14. Dekret o misyjnej działalności Kościoła „Ad gentes divinitus” (7 XII 1965)
15. Dekret o posłudze i życiu prezbiterów „Presbyterorum ordinis” (7 XII 1965)
16. Konstytucja duszpasterska o Kościele w świecie współczesnym „Gaudium et spes” (7 XII 1965)
Добавлено на ленту времени:
HK
Дата:
