Imperium nowohetyckie (1 gen 1600 anni a. C. – 1 gen 1200 anni a. C.)

Descrizione:

Suppiluliumasa I, który rozpoczął ekspansję państwa. Ok 1360 p.n.e. wyruszył on na Mitanni, które w tym czasie zajęte były sporami z Asyrią, a ich największy sojusznik Egipt zajęty był problemami wewnętrznymi. Suppiluliumas zlikwidował imperium Mitanni podporządkowując sobie Syrię. Mitanni długo jeszcze prowadzili wojnę partyzancką, lecz szybko zostali spacyfikowani. Podbudowany prestiż Hetytów został zauważony, Egipt zwrócił się z prośbą o małżeństwo między rodzinami panującymi. Następca potężnego króla, Mursilis II (1340-1310) latami walczyli o utrzymanie wielkiego państwa, któremu wielokrotnie zagrażały zależne miasta Syrii. Pomimo buntów udało im się podbić Arzawę docierając do Morza Egejskiego. Muwatallis II (1310-1290) musiał stawić czoło odbudowanej potędze Egiptu pod rządami Ramzesa II. Do starcia doszło ok. 1300 p.n.e. pod Kadesz. Muwatallis II pobił egipską awangardę (straż przednią armii), lecz na widok głównej kolumny wycofał się. Obie strony ogłosiły zwycięstwo. Bitwa pod Kadesz jest jedną z najlepiej opisanych bitew starożytności, a jej konsekwencją jest jeden z pierwszych znanych traktatów pokojowych w 1285 p.n.e., który dał podwaliny długoletniego sojuszu między Hetytami, a Egiptem. Sojusz ten okazał się kluczowy w zahamowaniu ambicji Asyrii. Ostatnim wielkim władcą Hatti był Tudhalijas IV (1255-1220), który skutecznie odpierał zakusy Asyrii, jak i najazdy plemion z północy. Za panowania Tudhalijasa zwiększyła się migracja z zachodu (Ludy Morza), których nie był w stanie zatrzymać militarnie. Katastrofa nastąpiła za panowania ostatniego króla Suppiluilimasa II (1200 p.n.e.). Nie zachowały się prawie żadne dokumenty hetttyckie z tego okresu, a wszelką wiedzę zawdzięczamy w tym temacie Egipcjanom. W ich przekazie dowiadujemy się, że Syria uniezależniła się od Hetytów, a fala inwazji Ludów Morza osiągnęła apogeum. Ostatnią próbą króla hetyckiego było odbicie Cypru z rąk najeźdźców (ważne źródło cyny). Nagły charakter upadku Hetytów po dekadach prosperity pozwalają wykluczyć erozję społeczną i polityczną, a zrzucić całą winę na Ludy Morza. Zważywszy, że w tym samym okresie upadło wiele silnych i stabilnych potęg.
Wierzenia hetyckie są bardzo rozbudowane, wynikało to z przemieszania wierzeń anatolijskich z indoeuropejskimi Hetytów, huryckimi i wpływami wierzeń Mezopotamii i Syrii. Ważne zmiany zaszły w XV w. p.n.e., kiedy zaszła szeroka hurytyzacja hetyckiej kultury. Bardzo utrudnia to odtworzenie czysto hetyckiego panteonu. Na czele panteonu zasiadał bóg burz Teszub, wraz ze swoją żoną Hebat. Kult boga burz był jeszcze przed czasami hetyckimi bardzo istotny w Anatolii i Syrii (bóg Baal). Wielką cześć oddawano róniesz bogowi słońca Wuruszemu, który jak później Helios przemierzał niebo w słonecznym rydwanie. Społeczeństwo hetyckie było głównie rolnicze i hodowlane. Władzę sprawował król, lecz nie był on bogiem czy synem bożym jak w Egipcie czy Mezopotamii, co wpływało na jego osłabioną pozycje, którą często wykorzystywała silna arystokracja.

Aggiunto al nastro di tempo:

Data: